‘Tegenover mij, Ans Breetveld. Ze is seksueel misbruikt’, zei Richard vorige week aan het begin van het interview voor Radio Beverwijk. Hoewel ik me sterk voelde, kneep mijn buik toch even samen.
Seksueel misbruikt: een stigma in mijn beleving. Een label dat nu voor iedereen zichtbaar aan mij hangt. Het voelt als iets om me over te schamen. Iedereen die op de zender had afgestemd had het gehoord.
Maar daarom zat ik juist daar in de studio. Om erover te praten. Om zoveel mogelijk mensen te bereiken. Omdat ik niet de enige ben. Omdat er veel mensen zijn die ook zoiets meemaakten en velen er nog altijd over zwijgen.
Het misbruik was niet mijn schuld. Het was me aangedaan. Daar moest ik aan denken, zodat ik me over de schaamte heen kon zetten. Ik heb het verwerkt en kan er nu gelukkig goed over praten.
‘Tussen je achttiende en drieëntwintigste jaar hebben die vreselijke gebeurtenissen plaatsgevonden’, vervolgde Richard.
Vreselijk? Ik vond het helemaal niet vreselijk, was mijn eerste gedachte. Maar dat zei ik niet in de uitzending.
Nu ik erover nadenk realiseer ik me dat seksueel misbruik voor de buitenwereld vreselijk moet zijn. En het was ook vreselijk. Maar dat besefte ik toen nog niet. Voor mij was het normaal wat er gebeurde.
Voor mij was het normaal dat mijn grenzen werden overschreden. Dat was ik van huis uit gewend. Ik leerde niet om grenzen aan te geven. En als ik het probeerde luisterden mijn ouders niet. Ik moest ze gehoorzamen. ‘Je hebt te doen wat wij zeggen!’, zeiden ze.
Sputterde ik tegen omdat ik iets anders wilde, dan moest ik me niet zo aanstellen. Boos worden mocht ik niet. Op luide toon zeiden ze dat ik me normaal moest gedragen.
Dus ik deed wat ik geleerd had bij de man die me misbruikte, me verkrachtte zelfs. Eerst zei ik nee, maar hij luisterde niet. Ik duwde hem weg, maar hij was sterker. Ik liet hem begaan, ook al wilde ik het niet. Ook al deed hij me pijn. Hij ging zijn gang en ik wist niet hoe het te stoppen.
En natuurlijk was het vreselijk, want ik wist niet hoe liefde eruitzag. Ik wist niet hoe respect eruitzag. Ik wist niet hoe een gelijkwaardige relatie eruit zag.
Ik was degene die me daarvoor schaamde, want ik hoorde het te weten, dacht ik. Dus veertig jaar lang verzweeg ik wat er gebeurd was.
Zoals ik toen was, zo zullen er veel andere mensen zijn. Mensen die uit schaamte niet durven te praten. Mensen die zich niet los kunnen maken van iemand die ze slecht behandelt. Ze denken dat er iets mis met ze is. Dat ze niet beter verdienen. Maar ze zijn zich er niet van bewust dat het niet aan hen ligt. Want ze leerden niet wat liefde is.
Daarom schreef ik het boek ‘Brief aan mijn dader’. In het boek laat ik zien hoe misbruik werkt. Waarom iemand die mishandeld wordt meer kans heeft om slachtoffer te worden. In mijn geval van misbruik. Anderen misschien van mishandeling, van respectloos gedrag, van manipulatie, van loverboys of van eetproblemen.
Ans Breetveld
