Wie beschermt haar als het recht faalt?

‘De vader van mijn kleindochter van drie misbruikt haar. Morgen is er een kort geding, maar er is niet genoeg bewijs. De vader ontkent alles en claimt zijn dochter intens. Veilig Thuis en Bureau Jeugdzorg doen niets. We zijn radeloos. Iedereen wijst naar elkaar. Niemand helpt ons.’

Wie beschermt haar?

Deze woorden lees ik in een e-mail van een oma.

Een mail zonder telefoonnummer. Een digitale noodkreet in mijn inbox.

Ik wil haar helpen. Ik móét haar helpen.

Want dit mag niet doorgaan.

Het meisje is nu al beschadigd. Maar als niemand haar beschermt, als niemand ingrijpt, kan ze voor altijd onherstelbaar beschadigd raken.

Wat doe je als je niet weet wat je kunt doen?

Ik zoek naar houvast.

Google: Wat kun je doen om incest te stoppen?

Wat ik vind?

Uitleg over aangifte doen.

Informatie over hoe je leert praten over incest.

Therapie om te verwerken wat je is overkomen.

Maar dit meisje heeft nú hulp nodig. Niet pas ná de feiten.

Niet nadat ze geleerd heeft te overleven.

Ze moet nú worden beschermd.

Wat ik terugschrijf

Ik stuur de oma een mail terug:

"Wat een vreselijke situatie. Je kleinkind moet beschermd worden.

Ik dacht dat Veilig Thuis er voor het kind is, maar ik weet dat ze kampen met tekorten.

Oproep

Ik weet niet hoe jouw kleinkind beschermd kan worden, behalve via een gerechtelijke uitspraak.

En dat maakt me machteloos, want het rechtssysteem werkt vaak in het voordeel van de verdachte.

Slachtoffers worden vaak niet geloofd. Je hebt bewijs nodig. Minstens twee stukken.

Ik wil mijn netwerk raadplegen, maar daarvoor heb ik jouw toestemming nodig en wat meer informatie.

Als je wilt, kan ik er morgen tijd voor vrijmaken. Hoe laat is de zitting? Kunnen we nog bellen van tevoren?"

En dan: stilte.

Ik check mijn mailbox. Steeds opnieuw. Geen antwoord.

Ook de volgende dag niet. Nu ik dit schrijf: nog steeds niets.

Een driejarig meisje

Het knaagt aan me.

Een meisje van drie.

Een maatschappij die haar niet kan beschermen.

Hoe kan dat?

Wat zal zij nog meemaken?

Wat wordt er van haar als niemand in de wereld haar beschermt?

Hoe is het voor haar oma om dit te moeten aanzien?

Hoeveel kinderen vallen er nog meer?

Hoeveel meisjes en jongens worden er niet beschermd, terwijl de signalen zonneklaar zijn?

Omdat instanties wegkijken.

Omdat mensen niet weten wat ze moeten doen.

Omdat hulpverleners elkaar de verantwoordelijkheid doorschuiven.

Omdat het recht pas werkt als het misbruik aantoonbaar is — en vaak is het dan al te laat.

Wat zou jij doen?

Ik heb een vraag aan jou.

Wat zou jij hebben geantwoord op deze mail?

Zie jij een oplossing?

Kunnen we iets veranderen — zodat oma’s van belaagde kleinkinderen niet machteloos toekijken?

Zodat we niet blijven hopen dat “het systeem” het wel oplost?

Hoe kunnen we ons samen sterk maken voor de kinderen die nú bescherming nodig hebben?

Laat hieronder je gedachten achter. Deel je kennis, je ervaring, je woede, je hoop.

Misschien kunnen we samen iets in beweging zetten. Ans Breetveld