Aangifte doen, ja of nee?

Er zijn diverse redenen om te twijfelen over aangifte tegen de dader, zoals:
 

• Je kunt niet overzien wat er allemaal op je afkomt.

• Je zal met bewijzen moeten komen en die heb je niet.

• Misschien zeggen ze bij de politie dat je het zelf hebt uitgelokt.

• Mogelijk moet je een inwendig onderzoek ondergaan. Daar zie je erg tegenop.

• Zal de politie jou geloven?

• Het is jouw woord tegen het woord van de dader.

• Neemt de dader wraak omdat je aangifte doet?

• Je voelt je een slappeling omdat je het zelf niet op kan lossen.

• Je kan het de dader niet aandoen omdat: hij/zij een vriend(in)/familie/een bekende is van mensen in jou omgeving.

• Als je aangifte doet stort jouw wereld in want je omgeving kent de dader.

• Je voelt je een verrader. 

• Je voelt je schuldig.

• De wereld krijgt te horen wat er gebeurd is. Het is jouw geheim niet meer. Hoe zien anderen jou als ze het weten?

• Je kan in een emotionele ratrace terecht komen.

• Als het tot een proces komt kan het jaren duren.

• Je voelt je verloren en eenzaam met al je vragen en twijfels.

Ikzelf heb geen aangifte gedaan. Het kwam gewoonweg niet in me op.

​

Wanneer zou ik wel aangifte gedaan hebben?

Ik had kennis nodig. Ik had moeten weten wat normaal was en wat niet. Ik had niet eens door dat het abnormaal was, wat er gebeurde.

​

Ook had ik moeten weten wanneer mijn grenzen overschreden werden. Dat had ik niet meegekregen. Niet in mijn opvoeding. Niet op school. Ik wist het niet. Ik kende mijn grenzen niet. Ik dacht dat een man rechten had. Ergens diep vanbinnen geloofde ik dat ik het verdiende. Zoals zoveel vrouwen in die tijd. En zoals veel vrouwen en mannen het nog steeds niet weten.

Ik had moeten weten dat ik rechten had. En dat ik voor mezelf op mocht komen. Maar ik had thuis geleerd om gehoorzaam te zijn. Om me aan regels te houden. Om te doen wat me gezegd werd. Wat ik zelf wilde wist ik niet. Dus daarom kon ik me niet verweren.

Heel veel mensen leren niet hoe ze voor zichzelf op kunnen komen. Er zijn vrouwen die hun seksualiteit moeten onderdrukken vanwege hun religie of vanuit hun cultuur. Zij zijn vatbaar voor misbruik.

Ook vrouwen (en mannen) die als kind werden misbruikt en het misbruik niet hebben verwerkt zijn meer vatbaar dan anderen voor misbruik.

Dan zijn er vrouwen die gewoon de verkeerde treffen. Iemand die zijn eigen lusten boven de belangen van de vrouw stelt en haar grenzen overschrijdt.

​

Je bevriest als je misbruikt wordt.  Achteraf kun je dat jezelf verwijten. Maar je schrikt als een man (of vrouw) zijn (of haar) macht en kracht tegen jou gebruikt. Je voelt angst. En verwarring. Daardoor kun je je niet verweren.  Maar achteraf verwijt je het jezelf en je blijft zwijgen. Zelfs tegen mensen die je vertrouwt.

​​

​

Als je dan toch aangifte overweegt?
 

Je weet niet wat je kan verwachten als je aangifte gaat doen. Je kent niemand aan wie je kan vragen hoe het is. Je voelt je onzeker en je stelt het uit.
Straks zit je daar op dat politiebureau. Dan zal je het moeten vertellen. Wie is er nog meer aanwezig en luistert mee? Wat doen ze met jouw verhaal?

Je haalt je van alles in je hoofd. Aan wie ga je straks je verhaal vertellen? Is het een man? Kan je hem vertrouwen? Is het iemand die ook met lust naar je kijkt?

Gaat hij het jou verwijten? 'Had je de dader maar niet uit moeten dagen? Waarom had jij je niet wat flatteuzer gekleed? Waarom was je daar op dat tijdstip? Dat kon je toch zeker van die man verwachten (of van die vrouw)?'
Of wordt je gesteund en geholpen? Kan je opgelucht naar huis omdat je je verhaal verteld hebt?

​

Kan je er met je ouders over praten?

De meeste ouders komen voor hun kind op. Ze luisteren en steunen hun kind. Ook bij de aangifte. En dat helpt. Maar niet alle ouders kunnen het opbrengen.

 

Sommige ouders willen het niet horen. Ze geloven je niet. 'We kennen hem toch? Hij doet zoiets niet,' zeggen ze. Of je krijgt verwijten: 'Je zal het er wel naar gemaakt hebben. Had je maar niet zo laat over straat moeten gaan.' Of: 'Had maar niet zo'n kort rokje gedragen.'

​

Misschien kan je bij vrienden, familie of een vertrouwenspersoon terecht. Maar ook zij begrijpen het niet. 'Ik had hem mijn bed uit geduwd.' Of: "Ik had hem een optater verkocht.' Ze begrijpen niet dat je bevriest als zoiets je overkomt. En ze weten niet hoe ze je kunnen steunen. 

​

Je twijfelt over wat je had kunnen doen om het misbruik te voorkomen. Hoe komt het dat je het niet aan had zien komen? Welke signalen had je gemist? Wat zullen mensen over je denken als ze het weten? Vinden ze jou een hoer of een slet?

 

Je houdt je sterk want je wilt niet als een zwak persoon worden gezien. Je doet stoer. Met jou is niets aan de hand.

Dat hou je niet vol. Het moet er een keertje uit. Maar bij wie kan je terecht?

 

Ik wil je helpen, steunen en begeleiden

​

Ik wil je helpen. Ik luister naar je verhaal. Ik help je om taal te vinden.

 

Ik stel vragen die jou helpen de keuze te maken om wel of niet aangifte te doen en daar dan ook vrede mee te hebben.

 

En als je er dan wel voor kiest ga ik misschien zelfs met je mee tijdens de aangifte, als je dat wilt. Hoewel ik er niet bij aanwezig mag zijn.

In ieder geval kun je dan meteen na de aangifte jouw verhaal bij mij kwijt.

​

En ik sta je bij tijdens het vervolg. Ik moedig je aan om vol te houden als je lang niets van de politie hoort. Of ik sta je bij tijdens het proces tegen de dader.